آقای انتظامی، ذهن زیبای خود را آشفته نسازید

• عزت الله انتظامی: چرا خانه ما را ویران می کنید؟

برادر ارجمند، آقای انتظامی!

با عرض احترام و خاکساری به ساحت هنر ارزشمند شما.

ویران کردن، آیین مردم کوتاه فکری است که ویران نمودن را، سهل تر از ساختن می دانند؛ چرا که در اصل، ساختن و ساخته شدن و لذت ساختن را درک نکرده اند. آنها آمده اند که ویران کنند، چرا که راهی جز این نمی دانند.

ساختن، آیین خود را دارد، زحمت می خواهد، عرق جبین می خواهد و دوستانی که با حکم و سفارش و نوکرمآبی جایگاهی به دست آورده اند، لاجرم چنین نتوانند کرد. برای آنها، ویران کردن، ساده تر است. پس بیش از این، ذهن زیبای خود را آشفته نسازید. ما در روزگار بربرهای فرهنگی که چراغ خاموش حرکت می کنند، به سر می بریم.

با آرزوی سربلندی شما عزیز دل.

یک نویسنده و فعال فرهنگی

بدترین کیست؟

لطفا بدترین را انتخاب کنید:

• آنکه ظلم می کند.
• آنکه ظلم ظالم را توجیه می کند.
• آنکه نه تنها ظلم ظالم را توجیه می کند، که مظلوم را، ظالم جا می زند.

در حیرتم از بازی زمانه.

افتخار به جایی که در آن کار می کنی

وقتی که داری کار می کنی و کارت هم روزنامه نگاری یا هر کار دیگری است؛ چند حالت پیش می آید:

• یا از بردن اسم محل کارت، امتناع کرده و در صورتی که از تو بپرسند کجا داری کار می کنی، با شرمندگی ظاهری یا باطنی اسم محل کارت را خواهی گفت. ولی حتی المقدور، سعی می کنی که پنهانش کنی. جایی مثل امین جامعه که دبیر فرهنگی آنجا هستم الان.
• یا از بردن اسم محل کارت، نه زیاد ناراحت می شوی، نه زیاد خوشحال؛ یک جورهایی علی السویه است برایت. جایی مثل موفقیت یا همشهری محله ها و ...  
• یا با افتخار سرت را بلند کرده و می گویی که فلان جا کار می کنی. هم در درون خودت افتخار می کنی، هم در برون خودت.

هنوز کمتر جایی پیش آمده که حالت سوم درباره من اتفاق بیفتد. کمی تا قسمتی و در برهه ای از زمان، تنها در همشهری جوان چنین اتفاقی برایم افتاد. حتی در رادیو و تلویزیون هم که کارهایی را انجام می دادیم، این حالت به من دست نمی داد. اما حالا و پس از مدت ها، الان که دارم مقاله ای برای همشهری دانستنی ها می نویسم، این اتفاق دارد با تمام وجود برایم می افتد. هم احساس رضایت درونی، هم احساس رضایت بیرونی می کنم از اینکه در جایی مثل دانستنی ها کار کنم؛ جایی که خوشنام است و بودن و نبودنش در دنیای اطرافش، تاثیر می گذارد. به راستی که نعمتی است، افتخار کردن به جایی که در آن کار می کنی.